Coördinator Emiel blikt terug op eerste drie maanden

Drie maanden geleden stapte oud-vrijwilliger Emiel Gieles voor het eerst sinds 2014 weer op het vliegtuig naar Quito. Dit keer niet om vrijwilligerswerk te doen, maar om voor ten minste een jaar als coördinator van Local Dreamers aan de slag te gaan. Hij startte zijn avontuur met dezelfde nieuwsgierigheid als toen en blikt kort terug op de afgelopen periode.

Door: Emiel Gieles

Vrijwilligerswerk

Toen ik 5 jaar geleden binnen no-time besloot om na mijn eindexamens richting Ecuador te gaan, liet ik alles op me af komen. Voor de eerste keer buiten Europa, voor het eerst wonen bij een gastgezin, voor het eerst vrijwilligerswerk doen. De lijst met nieuwigheden leek niet te eindigen. Ondanks dat ik zonder verwachtingen destijds het avontuur instapte, werden ze uiteindelijk meer dan overtroffen.

Nu, jaren later, heeft de afwezigheid van verwachtingen plaatst gemaakt voor een nieuwsgierigheid om te zien hoe de stichting, het land en de mensen zich ontwikkeld hebben. En bovenal om mijn eigen steentje bij te kunnen dragen, ditmaal in de rol van coördinator. Local Dreamers voelt gelijk weer als vertrouwd, met dezelfde karakteristieken en missie, maar simpelweg meer uitgebreid. Dat geldt voor het kantoor, dat nu tot en met het dakterras reikt, maar ook voor de projecten, waarbij er vele mooie stappen gezet zijn met nieuwe projecten.

Kleine veranderingen

Het is mooi om te zien dat veel andere plekken nog exact hetzelfde zijn. De Chinees is zit nog altijd twee deuren verder, met een menukaart die in al die jaren ongewijzigd lijkt te zijn. Het uitzicht vanaf het Panecillo is nog steeds net zo schitterend, en de trappen van de Basílica net zo stijl en gammel als tevoren. Het is slechts de Ecuadoriaan en zijn gewoontes die subtiel veranderd lijken te zijn. De locals lopen nu bijvoorbeeld meer met smartphone over straat en de verkopers in de bus hebben hebben hun handen vol met oplaadkabels, oortelefoons en powerbanks.

Ook werd er regelmatig een glimlach op mijn gezicht getoverd wanneer ik een bekende achternaam op de aanwezigheidslijsten tegenkwam, en het vervolgens een jonger broertje of zusje van één van mijn oud-leerlingen bleek te zijn. Deze bijzondere mix van tijdsloosheid en tegelijkertijd vernieuwing geeft mij veel energie om hier de komende maanden op dezelfde voet door te gaan.

Oud en vertrouwd

Stiekem verwachtte ik bij aankomst dat ik waarschijnlijk toch wel een flinke poos nodig zou hebben om me aan te passen en te wennen, zeker nu ik een andere rol heb. Niets bleek minder waar; al bij aankomst werd ik ontvangen door mijn voormalig gastgezin en voelde alles gauw als oud en vertrouwd. Het is het best te vergelijken met wanneer je voor het eerst sinds hele lange tijd een oude, bekende melodie speelt op een instrument; de eerste paar noten kunnen wat onwennig klinken, maar daarna vloeit de muziek vanzelf.